Niebo

     Według Świadków Jehowy wszyscy wierzący w Boga dzielą się na dwie grupy: „małą trzódkę” z Ewangelii Łukasza 12:32 i „drugie owce” z Ewangelii Jana 10:16.

„Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo” (Łukasza 12:32, BT).
„A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni, i teć muszę przywieść; i głosu mego słuchać będą, a będzie jedna owczarnia i jeden pasterz” (Jana 10:16, BG).

„Mała trzódka” składa się z 144 000 osób, które stały się naśladowcami Chrystusa w okresie między pierwszym wiekiem a 1935 rokiem, gdy ta liczba została skompletowana; są oni jedynymi wierzącymi przeznaczonymi do nieba. Wszyscy inni wierzący w prawdziwego Boga – w tym przed-chrześcijańscy patriarchowie i ogromna większość obecnych Świadków Jehowy – zalicza się do „drugich owiec”, których przeznaczeniem jest życie wieczne na rajskiej ziemi. Ci z „drugich owiec”, którzy pozostaną przy życiu, gdy Bóg sprowadzi koniec na ten niegodziwy świat, będą stanowić „wielką rzeszę” według interpretacji Towarzystwa Strażnica wykorzystującej objawienie 7:9.

Strażnica (15 luty 1995, s. 19) podaje:
„Jehowa ograniczył wielkość małej trzódki do 144 000 osób i zaczął je zbierać w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku. […] zgromadzenie tych szczególnie błogosławionych osób w zasadzie dobiegło kresu w roku 1935”.

Biblia:
„Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo” (Łukasza 12:32: BT).
Kontekst wskazuje, że Jezus przemawiał do „swoich uczniów” (Łukasza 12:22, BT), nie wspominając o jakiejś ograniczonej liczbie.
Kiedy Piotr zapytał:
„Panie, czy do nas mówisz tę przypowieść, czy też do wszystkich? ” (Łukasza 12:41, BT),
odpowiedź Jezusa wskazywała, że zwracał się On do wszystkich, którzy okażą się wierni (Łukasza 12:42-53) – ponownie nie żadnej liczby.
Świadkowie Jehowy biorą określoną liczbę 144 000 z Objawienia 7:4 i 14:1-3, która występuje tam w zupełnie innym kontekście.

     Organizacja naucza nowych adeptów, że większa część czytanego przez nich Nowego Testamentu nie odnosi się do nich, w związku za zmianą, jaką Bóg rzekomo wprowadził w 1935 roku. Nowi wierni:
nie mogą stać się członkami ciała Chrystusowego (1 koryntian12:27),
nie mogą mieć udziału w niebiańskim Królestwie Chrystusa (2 Tymoteusza 4:18),
nie mogą otrzymać chrztu z Duchem Świętym (1 koryntian12:13),
nie są upoważnieni do brania udziału w komunii chleba i kielicha (1 koryntian10:16-17),
i tak dalej. W rezultacie doktryna „1935 roku” nie daje Świadkom Jehowy tej więzi, która została przedstawiona w Nowym Testamencie.

Gdzie można znaleźć w Biblii naukę, że powołanie do ciała Chrystusowego skończy się w roku 1935? Nigdzie! Świadkowie nawet nie starają się wyprowadzić tej daty z Pisma Świętego. Raczej przywódcy organizacji Strażnicy mówią, że „rozbłysło światło” – że prezes organizacji, Joseph F. Rutherford otrzymał „szczególne objawienie prawdy Bożej” – by wprowadzić je w 1935 roku:

„Te błyski proroczego światła przygotowały grunt pod historyczne przemówienie na temat ‘Wielkiego ludu’, wygłoszone na zjeździe Świadków Jehowy w Waszyngtonie dnia 31 maja 1935 roku przez ówczesnego prezesa Towarzystwa Strażnica, J.F. Rutherforda. Jakież to było wyraźne objawianie prawdy Bożej!” (Strażnica nr 17/1985 r., s. 12).

„[…] mniej więcej od roku 1935 chrześcijanie byli utwierdzani i podtrzymywani w nadziei niebiańskiej. Następnie, gdy rozbłysło światło, w którym dało się wyraźnie rozpoznać kim jest ‘wielka rzesza’ z Księgi Objawienia 7:9, zaczęto bardziej akcentować nadzieję ziemską” (Strażnica nr 3/1982 r., s. 11).

Postronni obserwatorzy skłaniają się raczej do wniosku, że jeśli Josephowi Rutherfordowi w ogóle „rozbłysło światło”, to był to jedynie błyskotliwy pomysł, który wpadł mu do głowy – nie było to żadne objawienie od Boga, lecz idea wymyślona osobiście przez Rutherforda. Pismo Święte szczegółowo omawia stare przymierze dla Żydów i nowe przymierze dla chrześcijan, lecz nie odwołuje się do jakiegoś trzeciego postanowienia o zgromadzeniu „wielkiej rzeszy” po roku 1935.

     Co Biblia naprawdę mówi o „wielkiej rzeszy” w Objawieniu 7:9? Czy jest to drugorzędna klasa wiernych, mająca nadzieję ziemską. Kontekst umiejscawia „wielką rzeszę” nie na ziemi, lecz w niebiańskiej obecności Boga. Zwróćmy uwagę na słowa, które są zaznaczone kolorem:

„Potem ujrzałem, a oto „wielka rzesza, której żaden człowiek nie zdołał policzyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków, stojąca przed tronem i przed Barankiem, ubrana w białe długie szaty; a w rękach ich gałęzie palmowe. I wołają donośnym głosem, mówiąc: „Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi”. A wszyscy aniołowie stali wokół tronu […]” (objawienie 7;9-11, NŚ).

Własna Biblia Świadków Jehowy wskazuje, że „wielka rzesza” stoi przed tronem Boga w niebie, w towarzystwie aniołów. Nie jest to ziemska sceneria.

Świadkom Jehowy nie tylko brakuje biblijnego poparcia dla twierdzeń dotyczących „wielkiej rzeszy” i roku 1935, lecz Biblia również bardzo stanowczo i nieomylnie kieruje chrześcijan do ich przyszłego domu w niebie:

„Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, ku dziedzictwu nieznikomemu i nieskalanemu, i niezwiędłemu, jakie zachowanie jest w niebie dla was” (1 Piotra 1:3-4, BW).

Czy ta obietnica nieba była przewidziana tylko dla apostołów i niewielkiej liczby ich towarzyszy, podczas gdy nowi wierni mieli być wykluczeni po roku 1935 lub w innym czasie? Wcale nie. W rzeczywistości Jezus modlił się do ojca za swymi apostołami, jak również za wszystkimi, którzy w przyszłości uwierzą w Niego dzięki ich słowu – by oni mogli w końcu znaleźć się z Nim w niebie. Powiedział:

„Proszę nie tylko za nimi, lecz także za tymi, którzy dzięki ich słowu uwierzą we mnie […] Ojczae, jeśli chodzi o to, co mi dałeś, chciałbym, żeby gdzie ja jestem, również oni ze mną byli, aby zobaczyli moją chwałę” (Jana 17:20,24, NŚ)

Jeśli przeczytałeś słowa apostołów zapisane w Biblii i dzięki ich słowu położyłeś swą wiarę w Chrystusie to, modlitwa Jezusa odnosi się do ciebie. On pragnie, byś w końcu był z Nim tam, gdzie jest On, i byś zobaczył Jego chwałę – bez względu na to, czy uwierzyłeś w Niego przed rokiem 1935, czy po nim.


Jana 3:3,7

„Odpowiadając, Jezus rzekł do niego: ‘Zaprawdę, zaprawdę ci mówię: Jeżeli ktoś nie narodzi się ponownie, nie może ujrzeć królestwa Bożego’. […] Musicie się ponownie narodzić’ ” (NŚ).

Chociaż te słowa występują w ich własnej Biblii, Świadkowie Jehowy nie wierzą, że muszą narodzić się na nowo. Organizacja Strażnica tak ich nauczała na ten temat:
„[…] ponownego narodzenia duchowego. ‘Drugie owce’ nie potrzebują czegoś takiego, gdyż jako poddani tego Królestwa zmierzają do życia wiecznego w raju przywróconym na ziemi” (Strażnica nr 3/1986 r., s. 9)

Lecz Jezus nie dopuścił żadnych wyjątków, mówiąc:
„Jeżeli ktoś nie narodzi się ponownie, nie może ujrzeć królestwa Bożego” (Jana 3:3, NŚ).

Biblia Świadków Jehowy w 1 Jana 5:1 mówi:
„Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Chrystusem, narodził się z Boga […]” (NŚ).

Czy wyrażenie „Każdy, kto wierzy ” pozwala kogoś pominąć?


 

---------------------------------------------------------------------------

W strażnicy z 1 maja 2007 r., w „Pytaniach czytelników” wprowadzono „nowe światło”, w myśl którego „nie można ustalić konkretnej daty, kiedy Bóg przestanie powoływać chrześcian do życia w niebie” (s. 30-31). Chociaż to się zmieniło, to przywódcy organizacji nadal promują wśród Świadków nadzieję ziemską i nie zachęcają ich do ubiegania się o nadzieję niebiańską. Jednakże ta zmiana doktrynalna może slużyć pragmatycznemu celowi, by Ciału Kierowniczemu zapewnić napływ nowych członków z nadzieją niebiańską, bowiem tylko takie osoby mogą być jego członkami. Faktem jest, że większość obecnych członków tego gremium urodziła się po roku 1935, zatem nadzieję niebiańską zdobyła także w póżniejszym okresie.

 ---------------------------------------------------------------------------

Przeczytaj:
Gdzie znajduje się wielka rzesza służąca Bogu